Κατά λάθος… τέρμα!
Υπάρχουν καριέρες που ξεκινάνε με το ταλέντο. Κι άλλες που στηρίζονται σε ένα τυχαίο γεγονός, σε μια ανάγκη, σε μια παιδική συνήθεια… Ο Παναγιώτης είχε από μικρό παιδί τρέλα με το ποδόσφαιρο. Τον Οκτώβριο του 1986 ήρθε στη ζωή και ο Βόλος υποδεχόταν ένα μετέπειτα είδωλό του. Θα γινόταν, άλλωστε, προϊόντος και του χρόνου μόλις ο όγδοος Βολιώτης που θα φορούσε τη φανέλα της Εθνικής ομάδας. Ίσως όχι όπως το ονειρευόταν ο ίδιος μικρός, αλλά όπως του τα έφερε η ανάγκη. Οι περισσότεροι γκολκίπερ, εξάλλου, δεν είχαν τον… μαζοχισμό να κάθονται ανάμεσα σε δύο δέντρα όταν όλοι οι φίλοι τους έτρεχαν με την μπάλα στα πόδια.
«Μου άρεσε πιο πολύ να παίζω σαν επιθετικός. Μετά από κάποια παιχνίδια στην γειτονιά που έπαιζα τερματοφύλακας έμεινα αναγκαστικά σε αυτή τη θέση χωρίς, πάντως, να μου αρέσει τόσο», θυμάται ο Γλύκος που δεν ήταν απαραίτητα εκείνος με το μικρότερο ταλέντο που για να μην τον διώξει η παρέα, τον έβαζε στο τέρμα. Απόδειξη για του λόγου το αληθές είναι η συνήθεια που είχε ο Λάζλο Μπόλονι πριν μερικά καλοκαίρια να τον βάζει να κάνει προπονήσεις και ως επιθετικό. Θέση δεν του άλλαξε, πάντως, αφού μάλλον ήταν αργά. Ο Παναγιώτης με την επιμονή του και την προσπάθεια είχε κατορθώσει εκείνο που πολλάκις φάνταζε αδύνατο.
Λένε, όμως, πως όταν έχεις καταφέρει να πείσεις τους γονείς σου, όλα τα υπόλοιπα μοιάζουν εύκολα. Και όταν ήταν πιτσιρικάς, χρειάστηκε κόπο για να δεχτούν ότι το παιδί τους ήθελε να ασχοληθεί επαγγελματικά με το ποδόσφαιρο. «Η οικογένειά μου ήθελε να σπουδάσω, αλλά τους κέρδισα μόνος μου με την απόδοσή μου. Δεν ήθελαν, πάντως να ακολουθήσω αυτό τον δρόμο». Ο Παναγιώτης δεν τους άκουσε. Ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο και όταν οι συνθήκες το επέτρεψαν ξεκίνησε την ερασιτεχνική του σταδιοδρομία.
«Συνειδητοποίησα ότι θα γίνω τερματοφύλακας, όταν μετά από ένα σχολικό πρωτάθλημα μου ζήτησαν να καθιερωθώ σε αυτή τη θέση. Το πρώτο μου δελτίο το έβγαλα στην Αγία Παρασκευή, στα τοπικά της Μαγνησίας, όπου σαν τερματοφύλακας, πέτυχα αρκετά γκολ από φάουλ. Με άφηναν να τα εκτελώ». Ήταν μάλλον ο τρόπος για να χρυσώσουν το χάπι σε μια ηλικία που το θέλω έχει όλους τους τρόπους να αντιπαρέρχεται του πρέπει… Στην πορεία το πρέπει κέρδιζε τη μάχη. Ο Παναγιώτης Γλύκος βρήκε πρότυπο στο πρόσωπο του Ίκερ Κασίγιας και το κυριότερο, βρήκε τη θέση του στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.
Κατά λάθος… είδηση!
Το καλοκαίρι του 2007 ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα για τον ΠΑΟΚ. Πάντα υπήρχε ενθουσιασμός, πάντα υπήρχε ελπίδα, ωστόσο τότε υπήρξε και ουσιαστική προοπτική. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης έκλεινε τον κύκλο της ποδοσφαιρικής του καριέρας και τον Ιούνιο θα αναλάμβανε τον προεδρικό θώκο στον δικέφαλο. Ο Παναγιώτης Γλύκος θα ήταν η πρώτη μεταγραφή της νέας εποχής, με τη συμφωνία να κλείνει στις 27 του μήνα. «Ο άνθρωπος που με έφερε στον ΠΑΟΚ είναι ο Γιώργος Παράσχος. Χωρίς αυτόν δεν θα ήμουν σε αυτήν τη θέση και δεν θα μιλούσαμε για τον ΠΑΟΚ. Σε ένα παιχνίδι που ήμουν στο Βόλο και παίξαμε αντίπαλοι, με είδε και με έφερε εδώ», διηγείται ο διεθνής γκολκίπερ που θα υπέγραφε στον ΠΑΟΚ μερικές μέρες μετά και η υπογραφή του θα έμενε στη σκιά της απόκτησης την ίδια ημέρα του Βασίλη Λάκη.
Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να συνειδητοποιήσει στην μετακόμισή του στη μεγάλη πόλη και συνάμα στη μεγάλη ομάδα ήταν οι δυσκολίες που τον περίμεναν. Και την αρετή η οποία θα έπρεπε να τον ακολουθεί στην καθημερινότητά του… Υπομονή! «Είναι περίεργη η θέση του τερματοφύλακα. Δεν μπορείς να παίξεις πουθενά αλλού. Ο τερματοφύλακας πρέπει να έχει υπομονή, να δουλεύει, να είναι προσηλωμένος γιατί όταν θα του έρθει η ευκαιρία θα πρέπει να είναι έτοιμος και να την αρπάξει». Η πρώτη του ευκαιρία ήταν σε ένα φιλικό προετοιμασίας με αντίπαλο την Σεντ Πάουλι στις 29 Ιουλίου του 2007. Ο 21χρονος, τότε, γκολκίπερ μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο στη θέση του Κυριάκου Τοχούρογλου με το σκορ στο 1-1 και στο φινάλε ο ΠΑΟΚ επικράτησε με 3-2.
Λίγες μέρες μετά σε ένα άλλο φιλικό υπέστη θλάση, γεγονός που τον άφησε πίσω στη διεκδίκηση αν μη τι άλλο μιας θέσης στην 18αδα, αφού ήταν δύσκολο να τα βάλει με τον έμπειρο Τοχούρογλου και τον ακμαιότατο τότε Ντάνι Φερνάντεζ. Στην πρώτη του σεζόν δεν κατόρθωσε να πάρει καμία συμμετοχή, κάτι που έγινε σχεδόν 1,5 χρόνο μετά τη μεταγραφή του κι όταν ο Φερνάντο Σάντος τον εμπιστεύτηκε τον Μάρτιο του 2009 για ένα ματς στην Τούμπα κόντρα στον Θρασύβουλο. Το πρώτο του έμελλε να είναι και το τελευταίο πριν ακολουθήσει τη διαδρομή που οι περισσότεροι νεαροί και πολύ περισσότεροι οι τερματοφύλακες, ακολουθούν. Εκείνη του δανεισμού!
Το καλοκαίρι του 2009 επέστρεψε στη γενέτειρά του και στον Ολυμπιακό, όπου έπαιξε ελάχιστα στη Β’ Εθνική και έξι μήνες μετά αφού λύθηκε το συμβόλαιό του επέστρεψε να προπονείται στον ΠΑΟΚ. Το 2010 η επιλογή του ήταν ο Αγροτικός Αστέρας, με τον οποίο ευελπιστούσε να πάρει περισσότερες συμμετοχές, όμως λίγες μέρες πριν ξεκινήσει η σεζόν τραυματίστηκε σοβαρά! Στις 4 Σεπτεμβρίου και με τη σέντρα του πρωταθλήματος καθορισμένη για τις 12 του ίδιου μήνα, ο Παναγιώτης Γλύκος θα υποστεί ρήξη χιαστών στο ζέσταμα για φιλικό αγώνα και θα μείνει έξι μήνες εκτός αγωνιστικής δράσης.
«Όταν επέστρεψα, πιστεύω έκανα πολύ καλά παιχνίδια. Εκ των υστέρων, μπορώ να πω ότι με ωφέλησε το εξάμηνο του τραυματισμού μου», έλεγε όταν πια το μυαλό είχε καθαρίσει από την ταλαιπωρία και όταν ο Γλύκος είχε πάρει εννέα συμμετοχές από τον Μάρτιο του 2011 ως το φινάλε της σεζόν. Κάτι που στο τέλος του άφηνε το περιθώριο να θεωρεί το δανεισμό του αναγκαίο… καλό! «Είναι θετικό να παίζεις γιατί σε βλέπουν και μπορεί να πας παραπάνω. Όπως και να έχει είμαι τώρα εδώ για να παλέψω».
Κατά λάθος… βασικός!
Το «εδώ» του ήταν και πάλι ο ΠΑΟΚ. Για μια ακόμα προετοιμασία, ο Παναγιώτης Γλύκος ήλπιζε ότι θα βρει θέση πρωτίστως στην 18αδα και δευτερευόντως στην ενδεκάδα του δικεφάλου.«Έμαθα να ζω με αυτή την ομάδα. Να αγωνίζομαι. Κάθε φορά που αρχίζει η προετοιμασία σκέφτομαι το πως θα είμαι σε καλή κατάσταση για να δίνω τα πάντα για τον ΠΑΟΚ. Πάντα ήθελα να αγωνιστώ και θέλω να αποδεικνύω ότι δεν είμαι τυχαία σε αυτό τον σύλλογο», έλεγε το καλοκαίρι του 2012 και στην πορεία – ίσως για πρώτη φορά – κάτι έμοιαζε διαφορετικό.
Ο Λάζλο Μπόλονι, όταν δεν τον χρησιμοποιούσε στην επίθεση, έδειχνε να τον υπολογίζει για το τέρμα και παρότι ο ανταγωνισμός με τον Ντάριο Κρέσιτς και τον Κώστα Χαλκιά ήταν σκληρός, ο Γλύκος πήρε την πρώτη… γλύκα! «Είμαι τέσσερα χρόνια στην ομάδα, θα κρατήσω τη μια σεζόν ως καλή, το 08'-09' που ήμουν στην ομάδα ως δεύτερος τερματοφύλακας, τις άλλες ήμουν δανεικός. Υπήρχαν κάποιες δυσκολίες κατά την διάρκεια των δανεισμών μου. Θέλω να δουλέψω για την επόμενη σεζόν, να είμαι υγιής και να αντεπεξέλθω», δήλωνε τότε και φαινόταν έτοιμος να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία.
«Προσπαθώ να δίνω πάντα τον καλύτερό μου εαυτό, να βοηθάω την ομάδα μου, τους συμπαίκτες μου και να δικαιώνω τον προπονητή μου για την εμπιστοσύνη που δείχνει στο πρόσωπό μου». Η εμπιστοσύνη του Ρουμάνου το καλοκαίρι μετουσιώθηκε το χειμώνα! Ο Παναγιώτης Γλύκος πήρε την ευκαιρία που περίμενε χρόνια, παίζοντας βασικός για πρώτη φορά στη σεζόν στις 15 Δεκεμβρίου απέναντι στη Ρούμπιν Καζάν και κρατώντας τη φανέλα για οκτώ συν ένα παιχνίδια! Το συν ένα λίγο έλειψε να τον σημαδέψει!
Κατά λάθος… σύμπτωση!
Ο Παναγιώτης Γλύκος ζούσε τον καλύτερο μήνα της καριέρας του. Έχοντας καθιερωθεί στον ΠΑΟΚ πανηγύρισε την πρόκριση μέσα στο Καζάν, πανηγύρισε ένα σερί έξι αγώνων στο πρωτάθλημα αήττητος (σ.σ. δέχτηκε μόλις δύο γκολ σ’ αυτό το διάστημα), μια μεγάλη πρόκριση στο κύπελλο κόντρα στην ΑΕΚ, όμως η μοίρα του τερματοφύλακα είναι να σκληρή. Μια λάθος εκτίμηση, μια ισοφάριση και μισή ώρα αργότερα ένας αποκλεισμός έκαναν τον 26χρονο γκολκίπερ στόχο.
«Δεν έκρινε την παρουσία μου στα επόμενα ματς αυτή η φάση. Όσοι ήταν στο γήπεδο κατάλαβαν τι έγινε. Είχε πολύ δυνατό αέρα εκείνη τη μέρα, η μπάλα έπαιξε ένα περίεργο παιχνίδι, το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν αυτό που έκανα. Στο μυαλό μου ακόμη είναι ότι η μπάλα δεν μπήκε όλη μέσα. Δεν με επηρέασε ψυχολογικά αυτή η φάση», παραδέχτηκε ο ίδιος λίγο καιρό μετά για το γκολ που είχε δεχτεί από τον Ατρόμητο, όμως μέχρι το τέλος της σεζόν δε θα έπαιζε ξανά και δε θα μπορούσε να χαρεί όσο ήθελε το συμβόλαιο που είχε υπογράψει στις αρχές του Ιανουαρίου του 2012 και το οποίο τον έδενε με τον ΠΑΟΚ ως το 2015.
«Ουσιαστικά δύο φορές μιλήσαμε και φτάσαμε στον στόχο μας. Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά, είμαι αρκετά χρόνια στην ομάδα και αισθάνομαι κομμάτι της. Και οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ γνωρίζουν πώς να χειριστούν υποθέσεις σαν τη δική μου. Το να είσαι επτά χρόνια σε μια ομάδα σημαίνει ότι έχεις δεθεί. Εγώ κρατάω τις ευχάριστες στιγμές. Οι δυσάρεστες δεν είναι ό,τι καλύτερο στο μυαλό μας. Έχω κερδίσει πολλά από τον ΠΑΟΚ και αυτή η ομάδα είναι βαθιά χαραγμένη μέσα μου».
Η προσπάθειά του θα έπρεπε να ξεκινήσει από το μηδέν το επόμενο καλοκαίρι. Ο ΠΑΟΚ συνέχιζε να προσθέτει γκολκίπερ στο ρόστερ του (σ.σ. Χακόμπο, Ιτάνς) και ο Γλύκος συνέχιζε να παλεύει για την καθιέρωση. Ο Γιώργος Δώνης τον εμπιστεύτηκε στην αρχή της σεζόν, αλλά τον ξέχασε στην πορεία και ο Έλληνας γκολκίπερ επέστρεψε ξανά σε ρόλο βασικού στα πλέι οφ!
Φέτος, τα πράγματα ήταν αντίστροφα. Ο Χουμπ Στέφενς προτιμούσε τον Χακόμπο μέχρι τον Νοέμβριο, όταν και ο Γλύκος έπαιξε στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ. Έκτοτε δεν έχασε τη θέση του, κλήθηκε εκ νέου από τον Φερνάντο Σάντος και αυτή τη φορά έκανε και ντεμπούτο στο φιλικό με την Νότιο Κορέα, ενώ μια ακόμα σύμπτωση τον έφερε να παίζει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στο 24’ της αναμέτρησης με την Ακτή Ελεφαντοστού ο Ορέστης Καρνέζης τραυματίστηκε και ο Παναγιώτης Γλύκος ήταν εκείνος που έπρεπε να υπερασπιστεί την εστία της Εθνικής ομάδας στο οριακό ματς για την πρόκριση. Για ακόμα μια φορά βρέθηκε κατά λάθος στη σωστή θέση. Όπως, τότε που ήταν πιτσιρικάς στον Βόλο και καθόταν ανάμεσα στα δύο δέντρα.
Της Μαριάννας Αξιοπούλου, gazzetta.gr(7/11/2014)
+(1).jpg)
